Αν έμπαινες στη θέση μου και προσπαθούσες να παλέψεις με τις δυσκολίες που απορρέουν από την αναπηρία σου και στο σχολείο δεν είχες τη στήριξη που χρειάζεται και περίμενες για μήνες τον εκπαιδευτικό που χρειάζεσαι…
Αν έμπαινες στη θέση μου και πάνω στα πεζοδρόμια στον οδηγό όδευσης τυφλών βάζανε τραπεζοκαθίσματα, κάνανε έργα χωρίς προστατευτικά, διακόπτονταν ξαφνικά οδηγώντας στο πουθενά, έτσι που από το να πας στη δουλεία σου μέχρι το να πας μια βόλτα αποτελεί ρίσκο για την ίδια σου τη ζωή…
Αν έμπαινες στη θέση μου και πάνω στις ράμπες αναπήρων στάθμευαν παράνομα με αποτέλεσμα το καροτσάκι σου να μην μπορεί να περάσει από πουθενά και να σου κλείνει κάθε δρόμος με αποτέλεσμα να βάζεις σε κίνδυνο τον εαυτό σου…
Αν έμπαινες στη θέση μου και δεν μπορούσες να πας για ένα καφέ, ένα φαγητό. ένα ποτό, να συναναστραφείς με τους φίλους σου ή με το άλλο φύλο, να πας στην εργασία σου, να πας σε μια δημόσια υπηρεσία, να πας κινηματογράφο ή στην αγορά γιατί δεν υπάρχουν υποδομές για άτομα με αναπηρία και οι χωρικές διευθετήσεις στον δημόσιο χώρο αντί να σε εντάσσουν σε αποκλείουν, καταργώντας σου την προσβασιμότητα…
Αν έμπαινες στη θέση μου και στο δημόσιο λόγο και στην κοινωνική αλληλεπίδραση αντιμετώπιζες ακόμα διακρίσεις, ρατσισμό, προκαταλήψεις, στερεότυπα για κάτι που αποτελεί μέρος της ανθρώπινης φύσης…
Αν έμπαινες στη θέση μου και τα έμφυλα στερεότυπα σε συνδυασμό με μια αναπηρία μείωναν ακόμα περισσότερο τη θέση σου και τα δικαιώματά σου στην κοινωνία…
Αν έμπαινες στη θέση μου και ενώ εσύ ζητούσες περισσότερες ευκαιρίες εργασίας, εκπαίδευσης, μόρφωσης, κατάρτισης και εξειδίκευσης και αντ’ αυτού σου κάλυπταν την έλλειψη ευκαιριών μόνο με την παροχή επιδομάτων που σαφώς και σου είναι αναγκαία να διευκολυνθείς σε όσα θα έπρεπε να σου παρέχονται, αλλά δεν δημιουργούν τις ευκαιρίες που αναζητάς, απλώς διαχειρίζονται τα πρακτικά προβλήματα της καθημερινότητας…
Αν έμπαινες στη θέση μου και δεν στήριζαν την οικογένειά σου και τους ανθρώπους που φροντίζουν να σου παρέχουν καλύτερες συνθήκες ζωής, ώστε να σε ξελαφρύνουν λίγο από τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζεις…
Αν έμπαινες στη θέση μου και δεν υπήρχε καμία πρόβλεψη για το τι θα γίνει με τη ζωή σου, αν δεν έχεις πια την οικογένεια – φροντιστές σου δίπλα σου…
Αν έμπαινες στη θέση μου και προσπαθούσες να καταλάβεις γιατί κάτι που υπάρχει στην ανθρώπινη ύπαρξη που μπορεί να τύχει ή να συμβεί δεν είναι αποδεκτό πολλές φορές από τους άλλους…
Αν έμπαινες στη θέση μου και έπρεπε να παλεύεις για όσα δικαιούνται αυτόματα οι υπόλοιποι άνθρωποι χωρίς κάποια αναπηρία…
Αν έμπαινες στη θέση μου και ακόμα υπήρχε Παγκόσμια Ημέρα για εσένα για να σου θυμίζει ότι δεν έχουν γίνει όσα θα έπρεπε να έχουν γίνει στην κοινωνία που ζεις για να προχωρήσει μπροστά…
Προσπάθησα να μπω σε αυτή τη θέση φαντασιακά έστω μέσα σε λίγες γραμμές και ντράπηκα για όσα δεν έχουμε κάνει ως κοινωνία μέχρι τώρα για τους συνανθρώπους μας, για όσα δεν κάνουμε για να αγκαλιάζουν οι κοινωνίες με ισότητα, σεβασμό και δικαιοσύνη όλους τους ανθρώπους χωρίς αποκλεισμούς και εξαιρέσεις.
Εσύ, αν έμπαινες στη θέση τους, πως θα ένιωθες γι’ όλα αυτά;
Αλήθεια, όμως, χρειάζεται να μπεις στη θέση του άλλου για να καταλάβεις τα αυτονόητα;
Χρειάζεται να μπεις στη θέση του άλλου για να μάθεις να είσαι άνθρωπος και να διεκδικείς το δίκαιο όλων;
Χρειάζεται να μπεις στη θέση του για να καταλάβεις ότι από τύχη και συγκυρία δεν είσαι σε αυτή ήδη ή ακόμα σε αυτή τη θέση;
Χρειάζεται να μπεις στη θέση του για να καταλάβεις ότι η διαφορετικότητα είναι ταυτόσημη με την ανθρώπινη φύση;
Χρειάζεται να μπεις στη θέση του άλλου για να καταλάβεις ότι μια κοινωνία που δεν τους χωράει όλους, δεν χωράει κανέναν;
Ευφροσύνη Κίτσιου
Ιστορικός – Φιλόλογος
