Του Γιώργου Σύρου
Η ταινία τρόμου The Lumberjack με φόντο την Όθρυ είναι πλέον γεγονός. Οι Αλμυριώτες καλλιτέχνες έπραξαν το αδιανόητο, τουλάχιστον έως και μέχρι λίγα έτη πριν: Έθεσαν το όρος των Τιτάνων και τον Αλμυρό στο επίκεντρο του εγχώριου κινηματογραφικού γίγνεσθαι, παραδίδοντας μια ταινία υψηλών προδιαγραφών και καλλιτεχνικών απαιτήσεων.
«Ευχαριστούμε παρά πολύ όλους τους φίλους, που μας τίμησαν με την παρουσία τους στις δύο προβολές της ταινίας «The lumberjack» στα Village Cinemas της Λάρισας την Κυριακή 10/12/2023. Ήταν, πραγματικά, πολύ συγκινητικό για όλους τους συντελεστές η πολύμηνη αυτή προσπάθεια να ολοκληρώνεται με τη ζεστή παρουσία και την υποστήριξη τόσων ανθρώπων, καθώς αντλούμε δύναμη να συνεχίσουμε να προσφέρουμε στην τέχνη και στον τόπο μας. Νομίζω πως έχει ωριμάσει ο καιρός να εκδηλωθούν ακόμη περισσότερες καλλιτεχνικές προσπάθειες, καθώς ο τόπος μας διαθέτει σπουδαίους καλλιτέχνες σε κάθε μορφή τέχνης. Τα μόνα που χρειάζονται είναι εξωστρέφεια και υποστήριξη, κοινωνική και θεσμική, ώστε να ενεργοποιηθούν οι καλλιτεχνικές δυνάμεις, να ενθαρρυνθεί η δημιουργικότητά τους και να αναπτυχθούν νέες συνεργασίες» δηλώνει ο πρωταγωνιστής Ευάγγελος Κούργιας.
«Ευχαριστώ τον Δημήτρη Τσαμπίρα για την συμμετοχή μου στην ταινία αλλά και την υπόλοιπη ομάδα για την άψογη συνεργασία. Ήταν ομολογουμένως μια πρωτόγνωρη και όμορφη εμπειρία μέσω της οποίας εξελιχθήκαμε ως ερασιτέχνες ηθοποιοί της ομάδας «Σκηνοπαίκτες», επισημαίνει ο ηθοποιός (ξυλοκόπος) Στέργιος Ξυνός
«Αυτό που πρέπει να έχει κανείς στο μυαλό του βλέποντας την ταινία συνοψίζεται σε λίγες λέξεις: ένας νέος 27 ετών, χωρίς σπόνσορες και με αποκλειστικό εφόδιο το πάθος για την τέχνη του συναντά μέλη της θεατρικής ομάδας του τόπου του που επίσης αφοσιώνονται εθελοντικά σε μια κοινή προσπάθεια για ανάδειξη του Πολιτισμού. Κανένα εμπόδιο δεν μπορεί να σταματήσει αυτόν που ξέρει πού θέλει να πάει», υπογραμμίζει τέλος η ηθοποιός (μνηστή) Ράνια Θεοδωρογιάννη.
Τέλος ο σκηνοθέτης της ταινίας Δημήτρης Τσαμπίρας σημειώνει: «The Lumberjack λοιπόν, το μεγαλύτερο εγχείρημά μου μέχρι στιγμής. Αυτό το project για μένα ήταν μια πολύ γλυκιά πρόκληση, μια πρόκληση που δοκίμασε τις δυνατότητες πάνω στη σκηνοθεσία, στην διεύθυνση φωτογραφίας και το μοντάζ, μια πρόκληση υπομονής και συνέπειας, ήταν μια πρόκληση που με δοκίμασε σαν δημιουργό. Είχα θέσει κάποια όρια στον εαυτό μο,υ τα οποία με πείσμα ήθελα να ξεπεράσω, κάθε φορά που πηγαίναμε για γύρισμα – ή και πιο μετά στο μοντάζ – είχα αντίπαλο τον εαυτό μου· προσπαθούσα να είμαι καλύτερος από αυτό που ήμουν χθες. Μόνο έτσι θα μπορούσε να βγει αυτό το αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα, που με τόση ζεστασιά αγκάλιασε ο κόσμος στη πρεμιέρα της ταινίας την Κυριακή 10/12 που πραγματοποιήθηκε στα Village Cinemas της Λάρισας, ήταν ένα όνειρο για εμένα που έγινε πραγματικότητα, να δω δηλαδή μια δημιουργία μου στη μεγάλη οθόνη. Φυσικά όμως τίποτα απ΄ όλα αυτά δεν θα είχε έρθει εις πέρας χωρίς την πολύτιμη βοήθεια και συμμετοχή του Βαγγέλη Κούργια που ενσάρκωσε πίστα τον πρωταγωνιστή της ταινίας, όπως τον είχα στο μυαλό μου και είχε την υπομονή να υποστηρίξει όλο το εγχείρημα το οποίο έγινε κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες σε ένα βουνό, χωρίς ρεύμα, χωρίς σήμα και πολύ κρύο. Θέλω να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους τους συντελεστές, στην Ράνια Θεοδωρογιάννη, στον Στέργιο Ξυνο, στην Ευσταθία Αγελάρη, στον Κωνσταντίνο Δελιμπορίδη, στον Έντουαρντ Παληά, στον πατέρα μου Νέστορα Τσαμπίρα όπως επισης και στα μελη της ομάδας των σκηνοπαικτών που συμμετείχαν έστω και για κάποια δευτερόλεπτα στην οθόνη. Χωρίς όλους αυτούς η ταινία κυριολεκτικά θα έμενε «κουτσή» και δεν θα είχε αποκτήσει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ευχαριστώ επίσης ιδιαιτέρως τους χορηγούς της διοργάνωσης, το Momento Events, το οδοντιατρείο Στέργιος Μαύρος, το φωτογραφείο Rafail Mantzo και τα μέλη της ομάδας Seventh Art Films που χάρη σε αυτούς βρεθήκαμε στην κινηματογραφική αίθουσα. Και τέλος ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα απ΄τα βάθη στης καρδιάς μου στον κόσμο που εμπιστεύτηκε και στήριξε αυτό το εγχείρημα και μας τίμησε με την παρουσία του στην κινηματογραφική αίθουσα και στον κόσμο που παρακολουθεί και στηρίζει όλα αυτά τα χρόνια τη δουλειά μου. Γιατί στο τέλος της ημέρας τίποτα από αυτά δεν θα είχαν νόημα εάν δεν υπήρχε το κοινό. Το να παρουσιάσει δηλαδή κάποιος τη δουλειά του σε μια άδεια αίθουσα ή μια «κενή» ψηφιακή πλατφόρμα, δεν θα είχε απολύτως κανένα νόημα.
