Το ποίημα που γράφτηκε για το Φώτη έχει θέμα «Αγονος θρήνος»:
Αγονους θρήνους χαραμίζεις
για της ζωής τις μαυροκύανες χαραμάδες
στους αρμούς του Χρόνου αρμενίζεις
με κουρέλια ντυμένος και γενειάδες.
Μάταια στους ανέμους είπα να προσέχουν
της ψυχής σου τα γυάλινα κομμάτια
στου μυαλού τα απάτητα λιβάδια να μην τρέχουν
μην σου βουρκώνουνε τα μάτια.
Ορδές ονείρων απατημένων
λευτερώνεις από τα ορεινά του νου
στα βράχια σκέψεων ξαγρυπνησμένων
ξεσπάνε οι καταιγίδες του θυμού.
Η ζωή σου όλη
ένα μακρύ σεργιάνι σε νύχτα γύφτισσα
άδεια πάντα τα δυο σου χέρια
τι κι αν απ’ το Θεό θερμά το ζήτησα
σβηστά για σένα θα μείνουμε τ’ αστέρια.
Ο Διογένης του Βόλου
